Το Τέλειο Κόμμα

Ένα κόμμα που θα πλησίαζε την τελειότητα θα έπρεπε να έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά.

Όλοι στο κόμμα, από τον αρχηγό έως το τελευταίο μέλος:

• Να έχουν IQ άνω του μετρίου.

   

   

• Να είναι φλογεροί πατριώτες με αυταπάρνηση.

• Να μην ανήκει-ελέγχεται κανείς τους από διάφορες στοές, λέσχες και όλα τα συναφή.

• Να έχουν θωρακίσει την χώρα από ξένες επιβουλές.

• Να είναι τέλειοι γνώστες της ιστορίας και όλων των τελευταίων ειδήσεων, τοπικά και διεθνώς.

• Να έχουν σφαιρική άποψη για όλα τα ζητήματα.

• Να αντιλαμβάνονται άμεσα, τα ψέματα και τις παγίδες των «εχθρών».

• Να απονέμουν πραγματική δικαιοσύνη.

• Να δίνουν στους πολίτες ίσες ευκαιρίες στην εργασία, στην υγεία και στην παιδεία.

• Να φροντίζουν με συμπόνια τους αδύναμους και τους ανήμπορους.

• Να … …

 

Κάπως έτσι είναι οι απαιτήσεις αρκετών σχολιαστών εδώ, για τα κόμματα που μας αντιπροσωπεύουν, κυρίως τα αντιπολιτευόμενα. Ζητούμε το ιδανικό και το ανέφικτο σε έναν κόσμο με ανθρώπους γεμάτους ελαττώματα. 

Είμαστε έτοιμοι για πάσα κριτική, έχοντας βεβαίως πάντοτε πλήρη γνώση για όλα τα θέματα. Πάντα εμείς είμαστε οι καλλίτεροι και η αγωγή μας στην διαφορετική άποψη είναι, ότι μερικοί από εμάς χωρίς επιχειρήματα θα την χλευάσουμε, θα την ειρωνευτούμε, θα την προσβάλλουμε, θα την βρίσουμε, ακόμη κι αν αφορά το olympia που μας φιλοξενεί.

 

Αντί να ξεσκεπάζονται οι «ανίκανοι» από τους «ενήμερους» του κάθε κόμματος για να γίνεται «κάθαρση», κοιτάμε πρώτα τους γείτονες αν έχουν καθαρή την αυλή τους. Και αυτό γιατί έχουμε γίνει προσωπολάτρες και κομματολάτρες. Πως αλλοιώς να εξηγηθεί όταν δηλώνουμε γνώστες του παρασκηνίου και του τι γίνεται στον κόσμο και αδυνατούμε να δούμε αυτό το παρασκήνιο στο σπίτι μας;

 

Δίχως να ιεραρχήσουμε τις αξίες και τις προτεραιότητες που πρέπει να θέσουμε, ψάχνουμε να βρούμε το τέλειο και όχι το εφικτό, την στιγμή μάλιστα που βρισκόμαστε στην χειρότερη κατάσταση από τον Β’ΠΠ και κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε ακόμη χειρότερη. 

Χάνοντας τα πάντα και να καταντήσουμε μια μέρα να το «ευχαριστιόμαστε» με τις αλυσίδες μας. Βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας, επιτιθέμενοι ο ένας στον άλλον, κάνοντας πράξη το «διαίρει και βασίλευε» προς τέρψη αυτών που κινούν τα νήματα.

 

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι το ιδανικό θα το βρούμε σε κάποια άλλη ζωή.

 

Δημήτρης Μ.

 http://olympia.gr/