Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Εσύ, που τα Χριστούγεννα σου φέρνουν λύπη, κοίτα με λίγο


 (Είναι σα να) σε βλέπω. 

Χθες το βράδυ, έφυγες απ’ τη δουλειά με νεύρα, στη στάση βλέποντας ένα ζευγάρι να φιλιέται, γύρισες το πρόσωπο σου από την άλλη μεριά.



Στο βαγόνι, στριμώχτηκες, έκλεισες τα μάτια και προσπάθησες να θυμηθείς παλιά Χριστούγεννα και πρωτοχρονιές, μέρες που τα είχες όλα και όλους. 
Δεν έλειπε κανείς και τίποτα.

Τώρα, κάτι λείπει, κάποιος λείπει, (μπορεί να) πονάς, ίσως έχεις βαρεθεί και να περιμένεις, ντρέπεσαι και να το πεις, δεν θες να είσαι εσύ η γκρινιάρα των Χριστουγέννων, εκείνη που θα χαλάσει το κέφι.



Οι άνθρωποι αγριεύουν τέτοιες μέρες με τις αδυναμίες. Κατεβαίνεις απ’ το τρένο σαν ρομπότ, μηχανικά ψώνια, αυτόματες καληνύχτες, μικροπράγματα που πρέπει να γίνουν, μικροδώρα για να μη νιώσει κανείς ξεχασμένος, βραδινό, γρήγορο μπάνιο, πιτζάμες, γρήγορο σκρολάρισμα στα social media, εσύ και το φως από την οθόνη του κινητού σου, ύπνος χωρίς όνειρα, ξυπνητήρι, πάλι μηχανικά βήματα, πάλι πίσω στη δουλειά σα να μην έφυγες ποτέ, 2 μέρες μέχρι τα Χριστούγεννα:  
θα ‘θελες να «τρέξεις» το ημερολόγιο μέχρι τις 7 του Γενάρη. Να ‘χουν τελειώσει οι γιορτές πριν σου τελειώσουν τα ζορισμένα χαμόγελα, να ‘φτανε –λέει- το τρένο κάπου πέρα απ’ το καθημερινό σου τέρμα. 

Θα ‘θελα να σε ξέρω. Να σε κεράσω έναν καφέ και να μη σου πω τίποτα. Όχι συμβουλές για να βρεις το “Christmas Mood”, τρομάρα του. Όχι ηλίθια tips αυτοβοήθειας και επιβίωσης για τη χριστουγεννιάτικη κατάθλιψη.

 Όχι δεκάλογους για το πώς η νέα χρονιά θα είναι θα είναι η χρονιά σου. Θα μίλαγες εσύ. Ή όχι. Θα περπατάγαμε μόνο, στα βουβά, μέχρι να νιώσεις ότι δεν υπάρχουν γιορτές.


Ότι όλο αυτό είναι μια τεράστια σύμβαση, που αν θες την υπογράφεις. Ότι δεν χρειάζεται να συρθείς, εκεί που δεν νιώθεις.

Ότι θα ‘ρθουν και Χριστούγεννα που θα τα ‘χεις βάλει όλα στη θέση τους. Μπορεί και όχι. Αλλά θα είσαι σε καλύτερη θέση εσύ. Κι ότι δεν είναι να  νιώθεις μόνη. Πολύς κόσμος νιώθει σαν εσένα. 

Απλώς, το κρύβει. Το βάζει κάτω απ’ το χαλάκι.

 Το καμουφλάρει και το αφήνει να τον φάει από «μέσα». Το ντρέπεται και το ξεφτιλίζει. 

Κάνε ό,τι θες. Νιώσε όπως θες. Μείνε με τις πιτζάμες. Άμα γουστάρεις, κλάψε. Η ψεύτικη χαρά έχει μεγαλύτερη μαυρίλα. Απλώς, σκέψου ότι κι αυτό διαδρομή είναι. Και κάπου τελειώνει.
Σου λέω, (είναι σα να) σε βλέπω. Σα να σε ξέρω. 

Και ξέρω και τη διαδρομή. Ωπ! Η στάση μου! Κατεβαίνω και θα σε ξαναδώ μετά τις γιορτές. Και θα ‘σαι αλλιώς. Κι αυτό το ξέρω.

Καλά Χριστούγεννα και να σε προσέχεις!


Γιάννης Αθανασιάδης


πηγή 






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Τα δημοσιεύματα δεν αποτελούν θέση η άποψη δική μας αλλά Πολιτών και Blogger. Επίσης δημοσιεύονται άρθρα εφημερίδων και περιοδικών.
Παρακαλούμε όταν υποβάλετε σχόλιο, να μην χρησιμοποιείτε υβριστικούς χαρακτηρισμούς
και να αποφεύγετε τα greeklish.