“Σπόροι του Θανάτου” Προβολή ντοκιμαντέρ / Ανοιχτή συζήτηση / Κουζίνα

Ο Βλαστός έχει άμεση επικοινωνία με την τοπική και ευρύτερη κοινωνία, με τον κόσμο και τα αιτήματά του. Ζητήσατε να ξαναγίνει η εκδήλωση-προβολή του ντοκιμαντέρ “Σπόροι του Θανάτου” και ανοιχτή συζήτηση και εμείς ανταποκριθήκαμε!

Τραγωδία στο Ελληνικό

Την τελευταία του πνοή άφησε στην άσφαλτο της Ιασωνίδου ο 21χρονος Γιώργος Νικολόπουλος από την Τερψιθέα,  την Κυριακή γύρω στις 11.00 το βράδυ. Ο νεαρός μοτοσυκλετιστής ανέβαινε την Ιασωνίδου, όταν οδηγός ΙΧ αυτοκινήτου παραβίασε το stop της οδού Καλλιπόλεως στη διασταύρωσή της με την Ιασωνίδου. Κάτοικοι της γειτονιάς προσέτρεξαν σε βοήθεια, αλλά ήταν αργά.

Σημειώνουμε ότι το σημείο είναι από τα δύσκολα ιδιαίτερα τώρα με τον τερματικό σταθμό του μετρό, καθώς πολλές φορές οι οδηγοί παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους πάνω στη διασταύρωση και έτσι όσοι βγαίνουν από την οδό Καλλιπόλεως δεν έχουν ορατότητα.

 

Χθες Δευτέρα και σήμερα Τρίτη το πρωί η Τροχαία Ελληνικού έκοβε κλήσεις, αλλά το κακό είχε ήδη συμβεί.

Οι φωτογραφίες είναι αδιάψευστος μάρτυρας της κατάστασης που επικρατεί λίγες μόνο ώρες μετά την επέλαση της τροχαίας.

 

Η κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας, η μη επαρκής επάνδρωση του τμήματος της τροχαίας Ελληνικού (και όχι μόνο) είναι τα αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής της λιτότητας και των περικοπών στο δημόσιο τομέα.


edostonoto.blogspot.gr

  Ο 21χρονος Γιώργος Νικολόπουλος είναι θύμα αυτών των πολιτικών και όσων τις εφαρμόζουν.  

πηγή 

Κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα κλείνοντας με πίεση τα μάτια μας, όπως το παιδί που φοβάται το σκοτάδι.

 


..κι εμείς σφυρίζουμε αδιάφορα μέχρι να έρθει η δική μας σειρά.








Ναι, είμαστε αδιάφοροι, έχουμε συνηθίσει, 
αλλά η ζωή στην Αθήνα την τελευταία 5ετία έχει γίνει πολύ δύσκολη. 

Πεθαίνοντας γαι τον χυδαίο ΕΝΦΙΑ! Τώρα τρέμουν την έκρηξη της λαικής οργής

 
ΠΑΓΩΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ 70ΧΡΟΝΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑ ΤΡΑΠΕΖΑΣ. OΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΕΚΑΝΑΝ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ

"Εξπρές Σάμινα - Πορεία Σύγκρουσης" 14 χρόνια μετά και Ντοκιμαντέρ του National Geographic - (με ελληνικούς υπότιτλους)

Το επιβατηγό - οχηματαγωγό (Ε/Γ-Ο/Γ) "Εξπρές Σάμινα" της εταιρείας Minoan Flying Dolphins σήμερα Hellenic Seaways ήταν πλοίο (φέρυ-μπωτ κλειστού τύπου) που εκτελούσε την ακτοπλοϊκή γραμμή Πειραιάς - Πάρος - Νάξος - Ικαρία - Σάμος - Πάτμος με τελικό προορισμό τους Λειψούς. 

Ταξιδέψτε σε όλη την Ελλάδα σε 97 δευτερόλεπτα με τη βοήθεια της Google

Το «ταξίδι» ξεκινά από την Αθήνα και καταλήγει σε κάποιο νησί του Αιγαίου

Ο Φιλέας Φογκ, κατά τον Ιούλιο Βερν, έκανε το γύρο του κόσμου σε 80 ημέρες, κάπως έτσι σκέφτηκε και η Google και αποφάσισε να κάνει τον γύρο της Ελλαδάς σε 97 δευτερόλεπτα.

Τόσο κρατάει το βίντεο που ετοίμασε η Google με εικόνες για τη χώρα μας από τις εικόνες που συγκέντρωσε μέσω του προγράμματος Street View.

Το «ταξίδι» υπό τον ήχο του τραγουδιού «Οδύσσεια» των Locomondo ξεκινά από την Αθήνα και συγκεκριμένα την Πλάκα, το Καλλιμάρμαρο και το Μουσείο της Ακρόπολης, συνεχίζεται στα Μετέωρα, τη Θεσσαλονίκη, τα Ιωάννινα, την Κέρκυρα, την γέφυρα του Ρίο, τα Χανιά, τη Ρόδο και καταλήγει στις Κυκλάδες.

Δείτε και απολαύστε

πηγή

Όποιος καλά μας κυβερνά, θα είναι και δικός μας, γύψο – κοντούς – τρελούς και τανκς, δε θέλει ο λαός μας. Είπα πολλά και λάλησα και πρέπει να το στρίψω, μη τύχει και με βάλουνε και μένα μες στον γύψο»....

Ο Σταύρος Παράβας παρέμεινε στη Γυάρο μέχρι τη πτώση της χούντας  . Ήταν ένας από τους τελευταίους 44 εξόριστους  που έφυγαν από το κολαστήριο

Στα 73 του χρόνια, μία μέρα μετά την ονομαστική του εορτή, ο Σταύρος Παράβας άφησε την τελευταία του πνοή από καρδιακή προσβολή στο σπίτι όπου ζούσε με μοναδική συντροφιά εκείνη της αλλοδαπής οικονόμου του

Η πιο... χαρωπή μορφή της κινηματογραφικής φαρσοκωμωδίας, που πέρασε στην ιστορία με την ατάκα «θα τραβήξω τις κοτσίδες μου, θα ξεσκίσω τα προικιά μου», τα τελευταία χρόνια (και κυρίως μετά τον πρόωρο θάνατο του γιου του σε ηλικία μόλις 35 χρόνων) ζούσε στη «σκιά» του παλιού καλού εαυτού του, αντιμετωπίζοντας τόσο προβλήματα υγείας όσο και οικονομικά.


 Το υπουργείο Πολιτισμού είχε «φρενάρει» την έγκριση της τιμητικής σύνταξης που είχε ζητήσει, με το αιτιολογικό ότι έπαιρνε σύνταξη από το ΙΚΑ, που δεν ξεπερνούσε όμως τα 600 ευρώ!

Σκληρό καρύδι όμως μέχρι το τέλος, δεν εγκατέλειπε την προσπάθεια. Το επόμενο  Σάββατο 

θα συμμετείχε σε εκδήλωση του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών στο Ηρώδειο, ενώ είχε δεχτεί και πρόταση από τον Παντελή Βούλγαρη προκειμένου να κρατήσει ένα ρόλο στη νέα ταινία του.

 Ομως η αυλαία της ζωής του έπεσε νωρίτερα και το τελευταίο χειροκρότημα  ακούστηκε για εκείνον  στο νεκροταφείο της Καισαριανής, όπου η κηδεία του  έγινε δημοσία δαπάνη.

Ο σπουδαίος ηθοποιός, που ενσάρκωσε με το δικό του, μοναδικό -και καθόλου χυδαίο τρόπο- τον gay, καθιερώθηκε στον κινηματογράφο σε πιο light ρόλους (άλλοτε ως μόδιστρος ή μεταμφιεσμένη γυναίκα και άλλοτε ως βαρύς και ασήκωτος μάγκας), ενώ στο θέατρο εκτός από την επιθεώρηση ερμήνευσε και ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου, με κρυφό του πόθο -που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε- να παίξει τον Αμλετ...

Ο Σταύρος Παράβας γεννήθηκε στις 15 Απριλίου του 1935 στο συνοικισμό της Αθήνας, Τουρκοβούνια. Οι γονείς του είχαν μικρασιατικές ρίζες. Οικογένεια φτωχή, πέντε αδέλφια, εκείνος ο μικρότερος, έκανε δουλειές του ποδαριού για να βοηθήσει οικονομικά.

Ο πρώτος που διέκρινε την καλλιτεχνική του φλέβα ήταν ο καθηγητής του της ωδικής στο πέμπτο γυμνάσιο Αθηνών όπου φοιτούσε. Πριν τελειώσει το σχολείο και παρά τις αντιδράσεις των οικείων του γράφτηκε στη δραματική σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη. Εκεί του έδωσε να μάθει τον ρόλο του Σάιλοκ από τον «Εμπορο της Βενετίας». Τον βοήθησε ο Θόδωρος Εξαρχος, του δίδαξε τον ρόλο, τον οποίο γνώριζε, γιατί του πήγαινε τα ψώνια στο σπίτι. Πέτυχε στις εξετάσεις κι ο Κ. Μιχαηλίδης τον δέχτηκε χωρίς χρήματα στη σχολή. Σημαντική αυτή η στιγμή. Γιατί αν ο Μιχαηλίδης δεν τον δεχόταν δωρεάν, δεν θα μπορούσε ο ίδιος να πληρώσει τα δίδακτρα.

 

Η πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο ήταν το 1955 στην παράσταση «Το πρώτο ψέμα» με το θίασο Κατερίνας. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τη Βίλμα Κύρου και αμέσως μετά την εκπλήρωση των στρατιωτικών του υποχρεώσεων με τον Ντίνο Ηλιόπουλο και τον Κώστα Χατζηχρήστο. Με την ηθοποιό και χορεύτρια Ελένη Προκοπίου έπαιξαν σε πολλές ταινίες μαζί, ενώ συνεργάστηκαν και στο θέατρο.

Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, η αντίθεσή του προς το καθεστώς και η επιβολή λογοκρισίας στα κείμενα της επιθεώρησης, είχαν ως αποτέλεσμα να φυλακιστεί και να εξοριστεί στη Γυάρο (εκεί γνωρίστηκε με τον Παντελή Βούλγαρη με τον οποίο τους συνέδεε, έκτοτε, στενή φιλία).

Τη δεκαετία του 70 στράφηκε στην επιθεώρηση. Η παράσταση «Ντιρλαντά» αποτέλεσε και την αφορμή για τον εξορισμό του. Την αμέσως επόμενη δεκαετία μεταπήδησε σε περισσότερο κλασικούς ρόλους. Η πρώτη του εμφάνιση στην Επίδαυρος ήταν στον Πλούτο του Αριστοφάνη. Στον κινηματογράφο η πρώτη του εμφάνιση ήταν το 1960 στην ταινία «Χριστίνα». Ακολούθησε συμμετοχή σε περίπου ακόμη 50 ταινίες, κυρίως σε κωμικούς ρόλους.

Είχε τρία παιδιά, δύο κόρες κι έναν γιο που έχασε  ένα «χτύπημα» που δεν ξεπέρασε ποτέ και τέσσερα εγγόνια.

Το Φεβρουάριο του 2007 αντιμετώπισε σοβαρά προβλήματα υγείας, καρδιακή ανεπάρκεια, πολλαπλά αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδεια και χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια  τα οποία όμως ξεπέρασε. Πέθανε στις 15 Σεπτεμβρίου του 2008 από ανακοπή καρδιάς

   

Αυτός είναι ο πυροσβέστης – ήρωας που πέθανε στο Παλαιό Φάληρο – “Τελειώνει το οξυγόνο μου, ελάτε” ήταν τα τελευταία του λόγια

“Τελειώνει το οξυγόνο μου, ελάτε”. Αυτά ήταν, σύμφωνα με πληροφορίες του Newsit, τα τελευταία λόγια του αδικοχαμένου πυροσβέστη ο οποίος έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να σώσει μια εγκλωβισμένη γυναίκα από το διαμέρισμά της.




Η ανείπωτη τραγωδία εκτυλίχθηκε το βράδυ της Παρασκευής στο Παλαιό Φάληρο, όταν ξέσπασε πυρκαγιά από άγνωστη έως στιγμής αιτία, σε κατάστημα με υδραυλικά και είδη θέρμανσης στην οδό Ιπποκράτους 4.

Αυτό το σχολείο θα έλεγα σχολειό μου

Στο σχολειό που ονειρεύομαι

δεν θέλω να είναι ασήκωτες οι τσάντες

θέλω να μαθαίνω με εκείνον τον τρόπο που να μη το καταλαβαίνω ,

 θέλω να διδάσκομαι από αυτά που αισθάνομαι

και  όχι από αυτά που ακούω ή βλέπω μόνο

θέλω στο κουδούνι του σχολάσματος να σκέφτομαι πως πέρασε έτσι η ώρα

θέλω εκείνα τα όρια που θα μάθω να βάζω μόνος μου,

για να τα σέβομαι και όχι να τα φοβούμαι μόνο

θέλω να είναι η χώρα των χρωμάτων και των εκπλήξεων ,

εκεί όπου μαγικά συμβαίνουν

δεν θέλω άλλα αριστεία και βραβεία ,

παινέματα της μαμάς στη γειτονιά

θέλω να ανασαίνω κανονικά

και όχι στα κλεφτά  όπως όταν ακούω για  διαγώνισμα ,

εξετάσεις, επιτυχία

θέλω τους δασκάλους μου εκπαιδευτικούς

και όχι εκπαιδευτές

υπερήφανους δικούς μου ήρωες

και όχι φοβισμένους ,σκυφτούς που κάνουν απλά μια δουλειά

που  φυσάνε απαλά τη φλόγα μου για να φουντώσει

και όχι με δύναμη ανέμου να τη σβήνουν

θέλω όταν γυρνάω  στο σπίτι να έχω να λέω  όμορφες ιστορίες

και όχι να με ρωτούν μόνο πως στα μαθήματα τα πήγα

δεν θέλω κανένα ταλέντο μου να ξαναπάει χαμένο

γιατί ποτέ κανείς δεν έψαξε για να το ανακαλύψει

δεν θέλω να διδάσκομαι δυο φορές το κάθε πράμα

μια στο σχολειό και μια μετά το σχολειό

θέλω να έχω χρόνο να παίξω ,να κάνω κάτι που μου αρέσει

και να μη θυσιάζω το παρόν μου  για το μέλλον μου

θέλω να μαθαίνω με λαχτάρα για να μένει για πάντα

και όχι με το πρέπει που έχει ημερομηνία λήξης

θέλω  να βλέπω τους συμμαθητές μου ως συνοδοιπόρους

και όχι ως αθλητές που πρέπει να προσπεράσω

θέλω  να ανοίγομαι στους άλλους, να κοινωνώ

 και όχι να συγκεντρώνομαι ,πρωτιά για να πετύχω

θέλω να μάθω να αναλύω ,να συνθέτω και να αξιολογώ

και όχι μόνο αντιγραφή που από τη πρώτη δημοτικού ακόμα κάνω

θέλω ένα σχολειό που να μη μπερδεύει

το καλό με την αδράνεια και το κακό με τη δράση

δεν θέλω ένα σχολείο που θα μου βάζει επαγγελματική ετικέτα

πριν καν γνωρίσω τον κόσμο και τον εαυτό μου

θέλω η ζωηράδα μου να είναι ευκαιρία για δημιουργία

και όχι πρόβλημα μαθησιακό  να θεωρείται

θέλω να υπογραμμίζει τις ιδιαιτερότητες

και όχι να γίνεται γόμα που θέλει να τις σβήσει

θέλω να έχω ,όταν μεγαλώσω , να θυμάμαι και άλλα πράματα

πέρα από τις εκδρομές και τα πάρτι

θέλω το κουδούνι για μέσα να είναι το ίδιο γλυκό

με το κουδούνι για έξω

δεν  θέλω  σχολείο  φυλακή και  αίθουσες ανήλιαγα κελιά

αλλά να είναι της ελευθερίας μου τα πρώτα μονοπάτια

θέλω ένα σχολειό όπου να μη με μαθαίνει μόνο εντολές να υπακούω

αλλά να δίνω σημασία  στις πιο ισχυρές εσωτερικές φωνές μου

θέλω να μου αφήνει χώρο για την παιδικότητα και την εφηβεία μου

και όχι να με πιέζει να τις αναβάλω για αργότερα ή να τις ματαιώσω και τελείως

και θέλω η Εκπαίδευση να είναι ο πιο έμπιστος υπηρέτης  της Παιδείας

και όχι εκείνος που εξαγοράστηκε για να την προδώσει. 

Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός

To σχολείο παλιά και σήμερα from ionidios-highschool_A1_A2

Το «Πλοίο της Ειρήνης» στον Πειραιά