ΗΛΕΚΤΡΑ, του Γιάννη Ρίτσου{απόσπασμα}

Ηλέκτρα μας, —
όχι, λοιπόν. Δε λείπεις.
Ποτέ δεν έλειψες απ’ τον αγώνα,
ποτέ δε θα λείψεις απ’ τη μνήμη μας.
Τούτη την ώρα
στ’ όνομά σου ορκιζόμαστε:
Λευτεριά.
Στ’ όνομά σου ορκιζόμαστε:
Εκδίκηση.

Στ’ όνομά σου ορκιζόμαστε:
να σου μοιάσουμε.

Κοιμήσου ήσυχα.
Κοιμήσου, αδελφή του Κόμματός μας.
Κοιμήσου, κόκκινη αδελφή της Επανάστασης.

Μην πικραίνεσαι
που ’ναι τα μάτια μας λιγάκι κόκκινα.
Δεν είναι από το κλάμα,
μα απ’ την οργή κι απ’ την αγρύπνια,
απ’ την αγρύπνια στο πρώτο χαράκωμα,
εκεί πού στάθηκες πάντα,
εκεί πού έπεσες.

Κοιμήσου ήσυχα, συντρόφισσα.
Κοιμήσου, αδελφή του Κόμματός μας.
Η Λευτεριά κι η Εκδίκηση πλησιάζει.

ΑΘΗΝΑ, Αύγουστος 1944 Γ.Ρίτσος

     Στις  26/07/1944
Βρίσκεται πεταμένο στους δρόμους της Αθήνας ένα γυναικείο σώμα παραμορφωμένο και μισοκαμένο:
Ηταν το πτώμα της Ηλέκτρας Αποστόλου. 

Την είχε συλλάβει η Ειδική Ασφάλεια και την οδήγησε στο άντρο της οδού Ελπίδας. Εκεί την υπέβαλαν σε φρικτά βασανιστήρια για να της αποσπάσουν μυστικά για την οργάνωση της Αντίστασης και το μηχανισμό του ΚΚΕ, αφού η Ηλέκτρα ήταν μέλος της Επιτροπής Πόλης της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του Κόμματος.

 Λίγο πριν ξεψυχήσει, είχε τον εξής διάλογο με τους δημίους της:

-Πώς σε λένε;

-Ελληνίδα

-Από πού είσαι;

-Από την Αθήνα

-Πού μένεις;

-Στην Αθήνα

-Ποιοι είναι οι συνεργάτες σου;

- Όλοι οι Έλληνες.

Μαρία Κάρκαλη

από  το  

{902 }