ΑΛΚΥΌΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Εκείνη την εποχή μιλούσε με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσια του κήπου της, τους θάμνους και τις πέτρες.

Αλκυόνη Παπαδάκη, βιογραφικό γραμμένο απο την ίδια:

Γεννήθηκα στο Νιο Χωριό, πολύ κοντά στα Χανιά. Ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος. 

Η μάνα μου, ονειροπόλα… Όσο ήμουνα παιδί, η οικογένειά μου περνούσε δύσκολες έως τραγικές καταστάσεις. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάχνω από τότε τα μονοπάτια της φυγής.

 Εκείνη την εποχή μιλούσα με τα δέντρα, τις κάργιες που φώλιαζαν στα κυπαρίσσιατου κήπου μας, τους θάμνους και τις πέτρες. Μου άρεσε, ακόμη, να φέρνω στο μυαλό μου διάφορες λέξεις και ν ανακαλύπτω το χρώμα και τη μυρουδιά τους. 

Τελείωσα τη Γαλλική Σχολή κι ύστερα ήρθα στην Αθήνα με τ όνειρο ν αλλάξω τον κόσμο. Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. 

Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. 

Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου. Όσο για το γράψιμο, έγραφα από παιδί. 

Το πρώτο μου γραφτό ήταν ένα ραβασάκι στο Θεό. Η αλήθεια είναι πως, όταν μεγάλωσα αρκετά, έκανα φιλότιμες προσπάθειες να μην μπλεχτώ στα γρανάζια της λογοτεχνίας. Φοβόμουνα μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει.

 Μάταιος κόπος! Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου κρυψε ποτέ τα μάτια και τ αφτιά μου.

 Αλκυόνη Παπαδάκη αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση συγγραφέα. 

Κι αυτό διότι όχι μόνο αποτελεί μία από τις λίγες συγγραφείς που παραμένουν εξίσου αγαπητές στο κοινό, έπειτα από τόσα χρόνια δημιουργικής και ενεργούς παρουσίας στη λογοτεχνία, αλλά φαίνεται πως κατέχει ένα μοναδικό ταλέντο στο να αποκτά αβίαστα και χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια νέους θαυμαστές και αναγνώστες! 

Πώς το καταφέρνει αυτό; Την απάντηση στο “μυστήριο” αυτό δίνει η ίδια της η πορεία· η συγγραφική, αλλά και η προσωπική…

Η Αλκυόνη Παπαδάκη γεννήθηκε στο Νιο Χωριό, κοντά στα Χανιά. Αφού αποφοίτησε από τη Γαλλική Σχολή, ήρθε στην Αθήνα με το όνειρο να αλλάξει τον κόσμο. Η ίδια έχει πει για το όνειρο αυτό:

 “Άρχισα τις επαναστάσεις και τις ανατροπές και το μόνο που κατάφερα ήταν να σπάω συνεχώς τα μούτρα μου. 

Ευτυχώς που όλα έγιναν έτσι ακριβώς όπως έγιναν. Χαλάλι. Είδα, έμαθα κι ένιωσα τόσα πολλά! Όταν κατάλαβα πως δεν μπορούσα ν’ αλλάξω τον κόσμο, είπα: εντάξει, θ’ αλλάξω τον εαυτό μου. Πολύ το διασκέδασα που την πάτησα κι εκεί. 

Τελικά σκέφτομαι, προς το παρόν δηλαδή γιατί πάντα το ψάχνω, πως επανάσταση είναι να ‘χεις τα μάτια της ψυχής σου ανοιχτά· να επιμένεις, ν’ αγαπάς τη ζωή και να φροντίζεις να μην τη μολύνεις με το πέρασμά σου.”

Με την εμφάνισή της στη λογοτεχνία κατέκτησε το αναγνωστικό κοινό, το οποίο την ακολουθεί πιστά σε όλη τη συγγραφική πορεία της, ενώ οι κριτικοί τη χαρακτηρίζουν ως «το φιλαράκι του αναγνώστη», «την ψυχαναλύτρια συγγραφέα», «τη συγγραφέα των μπεστ σέλερ», «την ήρεμη δύναμη στον χώρο της λογοτεχνίας». 

Πολυγραφότατη, με δεκαεπτά βιβλία στο συγγραφικό ενεργητικό της, ξεκίνησε να γράφει από παιδί, το πρώτο της γραπτό, όπως έχει δηλώσει η ίδια, «ήταν ένα ραβασάκι στον Θεό». 

Παρ’ όλα αυτά, η ίδια αρχικά κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες ώστε να μην μπλεχτεί στα γρανάζια της λογοτεχνίας, πιστεύοντας πως θα έχανε έτσι άλλες ελευθερίες και μικρές χαρές μιας απλής καθημερινότητας. “Φοβόμουν μήπως κάποια μέρα αυτή η ιστορία με καπελώσει. Μάταιος κόπος! 

Φαίνεται πως μερικοί γεννιούνται με τούτη την περίεργη διαστροφή στο κεφαλάκι τους. Τουλάχιστον με παρηγορεί το γεγονός, πως το καπέλο μου δε μου ‘κρυψε ποτέ τα μάτια και τ’ αφτιά μου.”, έχει δηλώσει.

Δεν είναι δύσκολο να συμπαθήσει κανέις την Αλκυόνη Παπαδάκη. Η ειλικρίνεια που εκπέμπει, “η κατανόηση, ο ενθουσιασμός, η απλότητα, το πείσμα και το ρίσκο” που με τα δικά της λόγια την περιγράφουν, αλλά πάνω από όλα η προσωπική, λυρική πινελιά που βάζει στη γραφή της, είναι τα στοιχεία που όχι μόνο την ξεχωρίζουν, αλλά την κάνουν αγαπητή.

"Το χρώμα του φεγγαριού": 

Α' βραβείο Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνώνμίσει, άλλωστε, όταν πρόκειται για φράσεις που με την αλήθεια τους, εκπέμπουν ένα φως που βρίσκει εύκολα το δρόμο του προς την καρδιά του αναγνώστη; 

• (2018) Το χαμόγελο του δράκου
• (2015) Θα ξανάρθουν τα χελιδόνια
• (2013) Σ΄ένα γύρισμα της ζωής
• (2011) Τι σου είναι η αγάπη τελικά...
• (2009) Αν ήταν όλα... αλλιώς
• (2007) Το ταξίδι που λέγαμε...
• (2005) Στο ακρογιάλι της ουτοπίας
• (2004) Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή
• (2004) Το τετράδιο της Αλκυόνης
• (2003) Στον ίσκιο των πουλιών
• (2001) Βαρκάρισσα της χίμαιρας
• (1999) Σαν χειμωνιάτικη λιακάδα
• (1997) Οι κάργιες
• (1995) The Colour of the Moon
• (1995) Αμάν, αμάν
• (1995) Το χρώμα του φεγγαριού
• (1993) Σκισμένο ψαθάκι
• (1991) Die Farbe des Mondes
• (1989) Η μπόρα
• (1988) Το κόκκινο σπίτι

Βραβεία

"Το χρώμα του φεγγαριού": 

Α' βραβείο Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών

ΠΗΓΗ