"Είσαι για ένα ταξίδι στ΄ ανοιχτά; Είσαι για ένα ρίσκο;

«"Πόσο κάνει;" λέω στη μοίρα μου. "Τι χρωστάω;" Τόσο... μου λέει. Πάρ' τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα."

 Μην κρίνεις. Μην κατατρέξεις ποτέ κανένα δυστυχή.
Άσε να το κάνουν αυτό οι αργόσχολοι. Εμείς έχουμε άλλες δουλειές πιο σοβαρές. Ας πούμε να μερεμετίσουμε λίγο την ψυχή μας."

 ""Βλέπουμε την ομορφιά του κόσμου γύρω μας, αλλά, αν δεν μας τη χαρίσει κάποιος, δεν γίνεται ποτέ δική μας."
 
"Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις.
Όμως κρατήσου. Μην αφεθείς. Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου,υπεράσπισέ τα. Κάτι θα γίνει. Δεν μπορεί."
"Δεν είναι τόσο πεζή η καθημερινότητα όσο την παρουσιάζουν μερικοί. Φτάνει μια λεπτομέρεια για να μετατραπεί σε γιορτή."
 "Είναι μερικοί άνθρωποι που, όταν πέσει στα χέρια τους η χαρά, δεν ξέρουν
πως τους ανήκει.
Και σαστίζουν. Τη φέρνουν από δω, τη γυρνάνε από κει, ώσπου ανοίγουν
ένα λάκκο και τη θάβουν, όπως κάνουν με τα κόκαλα τα σκυλιά. "

 
  "Είσαι για ένα ταξίδι στ΄ ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα πάρεις μετεωρολογικό δελτίο."
 
 "Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή. Αυτή που διώχνει τους σκορπιούς απο τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δεν βγαίνει απο το στόμα. Ξεχύνεται απο την αφή και την ανάσα."

"Στο ακρογιάλι της ουτοπίας"
Αυτό το κόκκινο σημάδι στον ορίζοντα είναι από το πληγωμένο φεγγάρι που κρύφτηκε στην ανάσα τ' ουρανού. Αυτό το κόκκινο σημάδι στο χιόνι είναι από το πληγωμένο μου όνειρο που κρύφτηκε στον ίσκιο της ψυχής μου.

Σήμερα ξέφυγα από τον ίσκιο μου. Φτερούγισα ελεύθερα στα τοπία της ψυχής μου. Πήρα την ανάσα της ροδακινιάς και ξέπλυνα το πρόσωπό μου
Έκλεψα το χαμόγελο από τον ύπνο ενός παιδιού και σκέπασα τη γύμνια μου. Μάζεψα τα σκόρπια φύλλα από τα όνειρά μου και άναψα φωτιά να ζεσταθώ.

Σχεδόν όλη μου τη ζωή την πέρασα στην ακροθαλασσιά. Κρατούσα ένα κοχύλι κι ονειρευόμουνα τον ωκεανό.

Ήμουν έτοιμη να πέσω στα κύματα, όταν πέρασε ξαφνικά ένα θαλασσοπούλι και μου ψιθύρισε: "Έι ψιτ... εσένα μιλάω. Μου παράγγειλε η ζωή να σου δώσω ένα φιλί."

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη.

Τι με πιάνει και θέλω πάντα να τεντώνω τα σκοινιά και ν' αρχίζω τις ακροβασίες δίνοντας πέντε φάσκελα στις συνέπειες.

Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια... Να μου πει ψιθυριστά, εντάξει, εντάξει, μη φοβάσαι... Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλά μου στο πρόσωπό του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελού του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Αν βρισκότανε λέει...

Ευτυχώς σου λέω που έμαθα μερικά χρήσιμα πραματάκια. Να μαζεύω, ας πούμε, πολύχρωμα χαρτάκια και να βάζω ουρές στα όνειρά μου.

Κάνει τόση παγωνιά! Κι αυτή η ψυχή μου, τι μανία! Να θέλει να ρίχνει τα όνειρά της στη φωτιά για να ζεσταθεί...

 

 

Aπό το κορμί σου ξεκινούσαν όλα τα τραγούδια των πουλιών...

Κι αν ακόμα καταφέρω να κλειδώσω την ψυχή μου, να σφραγίσω πόρτες και παράθυρα, η σκέψη μου θα ξεφύγει από τους αρμούς για να σ' ανταμώσει.

Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα, να πάμε στην ακροποταμιά, ν' ακουσεις τ' αηδόνια. Θέλω να σε πάρω μια φορά μεσάνυχτα με φεγγάρι, να πάμε στην ακροποταμιά, να σου δείξω το Θεό.

Σε είδα μέσα σσε μια γκρίζα παγωμένη λίμνη, να τριγυράς με τη βάρκα σου. Μου φάνηκες λυπημένος. Είπα να κάνω την ψυχή μου νούφαρο, να ομορφαίνει τη λίμνη σου. Δε φαντάστηκα πόσο άγρια χτυπούσαν τα κουπιά σου.

Δε συμφωνώ μαζί σου, μ' αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Σε νοιάζομαι και σ' αγαπώ.

Εστόλισα το τοπίο της μοναξιάς σου μ' ένα κυκλάμινο. Δεν έκανα τίποτα σπουδαίο για να μ' ευχαριστείς.

Εσύ, εγώ και κάμποσοι άλλοι, είμαστε από δω μεριά. Το παιχνίδι παίζεται απέναντι, αλλά δε μας αφορά. Αυτοί τρέχουν σα ξόανα και τους απασχολεί ποιος θα προφτάσει να βάλει πρώτος στον άλλο τρικλοποδιά Εμείς τρέχουμε σαν αερικά και κυνηγάμε το φεγγάρι, στην κοίτη του ποταμού. Υπάρχει διαφορά, επί της ουσίας όπως καταλαβαίνεις.

Θέλω να ξέρεις μόνο πως είμαι εδώ. Ό,τι και να γίνει. Όπως και να είσαι. Ό,τι κι αν συμβεί. Ωραία;

Προς το παρόν, αγάπα με. Το έχω ανάγκη.

Περίμενέ με... θα έρθω. Κάποτε θα 'ρθω! Και πάψε να μου λες πια πως θα 'ναι αργά και δε θα μ' αναγνωρίσεις. Είμαι ντυμένη πάντα με τ' όνειρό σου. 

  Αλκυόνη Παπαδάκη

ΠΗΓΗ