[ ] Το χέρι τους είναι κολλημένο στο ντουφέκι το ντουφέκι είναι συνέχεια του χεριού τους το χέρι τους είναι συνέχεια της ψυχής τους, έχουν στα χείλια τους απάνου το θυμό κι έχουνε το καημό βαθιά, βαθιά στα μάτια τους σαν ένα αστέρι σε μια γούβα αλάτι.               {από τη Ρωμιοσύνη} Κορυφαίος Έλληνας ποιητής.  Γεννήθηκε στη Μονεμβασιά το 1909  και πέθανε στην Αθήνα στις 11 Νοεμβρίου   το 1990.  Πάνω από εκατό ποιητικές συλλογές καισυνθέσεις, εννέα πεζογραφήματα   (μυθιστορήματα τα ονομάζει),  τέσσερα θεατρικά,  όπως και μελέτες για ομοτέχνους συγκροτούν  το κύριο σώμα του έργου του. Πολυάριθμες μεταφράσεις, χρονογραφήματα  και άλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν  την εικόνα του δημιουργού. Το 1921 άρχισε να συνεργάζεται με τη  "Διάπλαση των Παίδων".  Πολλά από τα νεανικά  του ποιήματα δημοσιεύτηκαν  στο φιλολογικό παράρτημα  της "Μεγάλης Ελληνικής Εγκυκλοπαίδειας"  του Πυρσού.  Το 1934 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική  συλλογή του με τίτλο "Τρακτέρ",  ενώ άρχισε και τη συνεργασία του  με το "Ριζοσπάστη",  με τα "Γράμματα για το Μέτωπο".  Το 1935 κυκλοφορούν οι "Πυραμίδες",  το 1936 ο "Επιτάφιος" και το 1937  "Το τραγούδι της αδελφής μου".  Έλαβε ενεργό μέρος  στην Εθνική Αντίσταση,  ενώ κατά το χρονικό διάστημα  1948-1952 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά.  Το 1956 τιμήθηκε με  το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης  για τη "Σονάτα του Σεληνόφωτος". Το 1968 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ  από 75 Γάλλους ακαδημαϊκούς, συγγραφείς  και νομπελίστες,  το 1975 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας  του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης  και το 1977 τιμήθηκε με το βραβείο Λένιν  για την ειρήνη.  Άλλα έργα του είναι: " Εαρινή Συμφωνία" (1958),  "Δοκιμασία" (1943),  "Ο σύντροφός μας" (1945),  "Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο" (1955),  "Ανυπόταχτη πολιτεία" (1958),  "Η αρχιτεκτονική των δένδρων" (1958),  "Οι γερόντισσες και η θάλασσα" (1959),  "Το παράθυρο" (1960),  "Ορέστης" (1966), "Ρωμιοσύνη" (1966),  "Η Ελένη" (1972),  "18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας"  (1973),  "Η κυρά των αμπελιών" (1975),  "Το υστερόγραφο της δόξας" (1975).  Μερικά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν. Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα. Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί. Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ' όλες τις καρδιές, σ' όλα τα χείλη. 'Ετσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη. Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε, "Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα." Αυτό θέλουμε κι εμείς. Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ' τον κόσμο. Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. ...έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει. Απόσπασμα από το Καπνισμένο Τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου