ΛΟΥΤΡΑΚΙ ...ΤΟ ΙΑΜΑΤΙΚΟΝ

Σε πολύ κοντινή απόσταση από την Αθήνα, 80 χιλ. περίπου, εκτείνεται το κοσμοπολίτικο Λουτράκι στην πλευρά του Κορινθιακού κόλπου, στους πρόποδες των Γερανείων. 

Η φήμη του έφτασε στα πέρατα του κόσμου χάρη στα φυσικά δώρα, που του έδωσε απλόχερα η μητέρα φύση. Τόσο το ιαματικό, όσο και το επιτραπέζιο νερό είναι απαράμιλλης ποιότητας και συνυπάρχουν στον ίδιο τόπο εδώ και χιλιάδες χρόνια.

H κατασκευή της Ιαματικής Πηγής Λουτρακίου 

πραγματοποιήθηκε το 1921 και ολοκληρώθηκε 

με τη σημερινή της μορφή το 1934. 

Το επιβλητικό κυκλικό κτίριο της Πηγής, 

με την απλή και λιτή δομή του, σχεδιάστηκε 

από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη 

(1887-1968).

Το εσωτερικό του κτιρίου της Πηγής κοσμείται 

με εντυπωσιακές ψηφιδωτές παραστάσεις, 

που φιλοτέχνησε ο Στέφανος Ξενόπουλος 

(1872/1873-1952), σε συνεργασία

 με τους μαθητές του. 

Τα ψηφιδωτά δημιουργήθηκαν το 1935-1936. 

Τα θέματα των παραστάσεων αντλούνται 

από την Αρχαία Ελληνική μυθολογία. 

Συγκεκριμένα, στις ψηφιδωτές παραστάσεις

 απεικονίζονται δύο Νηρηίδες

 (στην είσοδο και στην έξοδο), 

ο Χορός των Δρυάδων καθώς

 και η προσωποποίηση του θεού Ήλιου

 και της Νύχτας (στη θόλο).

Tα κύρια χαρακτηριστικά του ιαματικού νερού

 είναι:

• Χλωριονατριούχα
• Ολιγομεταλλικά
• Ασθενώς αλκαλικά με Ph 7,2 – 7,3
• Υποτονικά
• Ραδιενεργά θερμοκρασίας 30,4 – 34,46 
• βαθμών και
• Ραδιενέργειας 14 μονάδων Mache.

Το ιαματικό νερό βοηθά στην θεραπεία των εξής ασθενειών:Αρθρίτιδα, Δισκοπάθεια, χρόνια Ρευματοπάθεια, Αρτηριοσκλήρωση, Σπονδυλαρθρίτιδα, Νεφρολιθίαση, Χολολιθίαση, Χρόνια δυσκοιλιότητα, Υπέρταση, Παθήσεις της κύστης, Παχυσαρκία,, Ψαμμίαση, Δυσπεψία, Διαβήτη, Χρόνια ηπατίτιδα και Πυελονεφρίτιδα.

Οι ψηφιδωτές παραστάσεις της πηγής

Ο εσωτερικός χώρος του κτιρίου της Δημοτικής Ιαματικής Πηγής κοσμείται με ψηφιδωτές παραστάσεις που φιλοτέχνησε ο Στέφανος Ξενόπουλος σε συνεργασία με τους μαθητές του. Τα ψηφιδωτά δημιουργήθηκαν το 1935-1936.

Μια Νηρηίδα καλωσορίζει τον επισκέπτη στο χώρο της Πηγής. Πρόκειται για μια Νύμφη του νερού, η οποία φορά ενδυμασία που παραπέμπει σε αρχαιοελληνικές παραστάσεις. 

Το χρυσό φόντο αναδεικνύει τη μορφή, ενώ η αίσθηση βάθους που έχει δημιουργηθεί, 
δίνει την εντύπωση πως η Νηρηίδα εισέρχεται στο χώρο.

Στην έξοδο του κτιρίου εντοπίζεται ακόμη μια Νηρηίδα. Η συγκεκριμένη γυναικεία μορφή φαίνεται να επηρεάζεται από την πρώτη, καθώς ανάμεσα στις δύο παραστάσεις παρουσιάζονται ομοιότητες (κίνηση, ενδυμασία και φόντο).

Προχωρώντας προς το κέντρο του κτιρίου, μια σειρά κιόνων περιστοιχίζει το βράχο από τον οποίο αναβλύζει το ιαματικό νερό. Στη θόλο που βρίσκεται πάνω από το βράχο υπάρχει μια εντυπωσιακή ψηφιδωτή παράσταση. 

Το μεγαλύτερο μέρος της συγκεκριμένης παράστασης

 καταλαμβάνει η προσωποποίηση του θεού Ήλιου πάνω στο τέθριππό του. 

Πρόκειται για τη συνήθη απεικόνιση του θεού Ήλιου στο άρμα με τα τέσσερα άλογα (Πυρόεις, Ηώος, Αίθων και Φλέγων). 

Σε δευτερεύουσα θέση έχει τοποθετηθεί η προσωποποίηση της Νύχτας,

 καθώς κι έξι αγγελικές παιδικές μορφές που κρατούν πυρσούς.

 Το θέμα της παράστασης είναι η κοίμηση της Νύχτας κι ο ερχομός του θεού Ήλιου 

που πετά πάνω από τους ωκεανούς (παραλληλισμός ωκεανού με την πηγή).

Στην εξωτερική πλευρά της θόλου, σε ημικυκλική διάταξη, 

παρατηρείται ένα επιπλέον ψηφιδωτό έργο, στο οποίο απεικονίζεται ο Χορός των Δρυάδων.

 Οι συγκεκριμένες μυθολογικές οντότητες, οι Νύμφες, ουσιαστικά ήταν η ανθρωπόμορφη ιδέα του θροΐσματος των φύλλων, των δέντρων και των ήχων των υδάτων ιδιαίτερα σε βουνά, 

σπήλαια, ρέματα, πηγές και χαράδρες. Οι Δρυάδες συνοδεύονται από 2 παιδικές μορφές

 καθώς κι από δύο μορφές Σατύρων που παίζουν μουσική. 

Οι μορφές εντάσσονται μέσα σε ένα βουκολικό περιβάλλον, όπως συνήθως συναντώνται στη μυθολογία.

Τα συγκεκριμένα ψηφιδωτά χαρακτηρίζονται για την εντυπωσιακή χρωματική παλέτα 

που επέλεξε να χρησιμοποιήσει 

ο δημιουργός τους

 και την έντονη αναφορά στην Aρχαία Eλληνική μυθολογία. Επίσης, η διακόσμηση του εσωτερικού ακολουθεί το σκεπτικό της αρχής – μέσης – τέλους. 

Το γεγονός αυτό διακρίνεται στην απεικόνιση των Νηρηίδων στην είσοδο και στην έξοδο, 

στην παράσταση με τις Δρυάδες, που αρχίζει με την απεικόνιση ενός Σατύρου και τελειώνει 

με τον ίδιο τρόπο καθώς και στην παράσταση της θόλου, όπου σημειώνεται η εξιστόρηση ενός γεγονότος, δηλαδή της κοίμησης της Νύχτας και του ερχομού του Ήλιου.

Τέλος, το φυσικό (πηγή) και το καλλιτεχνικό τοπίο (ψηφιδωτές παραστάσεις) έχουν αμφίδρομη σχέση, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η αίσθηση της αρμονίας εντός του χώρου.

Γιά το Γιώργο  το Παρασκευά 

τη Μαρία την Ελένη 

 και τον Ανδρέα Δαρκαδάκη

οι πληροφορίες είναι από την ιστοσελίδα

του Δήμου Λουτρακίου