Το κ@λ@δάχτυλο μιας τάξης που, όσο κι αν έγινε «άρχουσα», παρέμεινε πάντα φτηνιάρα

Τι να το κάνεις το Four Seasons, βλάχα γυναίκα;

του Νίκου Ζαχαριάδη

Το αγαμηθείτελαζονικά σηκωμένο δάχτυλο της Βίκυς Σταμάτη είναι η εικονογράφηση ενός σαφούς και ξεκάθαρου «άντε ». 
Και το απευθύνει σε όλους μας.
Στην πραγματικότητα,
η εικόνα είναι εμβληματική. Γιατί συνοψίζει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τον ύστατο αποχαιρετισμό μιας ολόκληρης εποχής.

Η τέως σύζυγος του Άκη Τσοχατζόπουλου, που καλώς ή κακώς έγινε κάτι σαν σύμβολο της επιφανούς υποκουλτούρας που γέννησε η ροή άφθονου και εύκολου χρήματος, βρέθηκε κάποτε στο ρετιρέ αυτής της ζωής. 

Στην κορυφή της κοινωνικής διατροφικής αλυσίδας. Ταξίδεψε. Γνώρισε ανθρώπους. Είχε ευκαιρία να ανοίξει τα μάτια της. Να ραφινάρει τον εαυτό της. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Προφανώς παρέμεινε αμετανόητα λούμπεν. Κωλοδαχτυλοδεικτούσα.

Δεν είναι η μόνη. Το ίδιο κωλοδάχτυλο έκανε μια ολόκληρη τέως «αφρόκρεμα» του δημόσιου βίου πριν από εκείνη. Ίσως όχι με τέτοια ευκρίνεια, αλλά το έκανε. Με μεγαλύτερη μάλιστα ηθική ένταση. 

Μεγαλοεκδότες και μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοπαράγοντες και μεγαλο-ότιδήποτε που κάποτε βαυκαλίζοταν ότι είναι η «ελίτ» της χώρας, απέδειξαν τελικά ότι παρέμειναν για πάντα οι «πεινασμένοι βλάχοι».

Με το που έσφιξαν οι κώλοι, απέδειξαν ότι δεν είχαν αποβάλει ποτέ από μέσα τους τον «Μπύθουλα». Τόσα χρόνια στα ευήλια διαμπερή ρετιρέ της ζωής δεν τους άλλαξαν. Σαν κοινοί μπαταχτσήδες την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια. Φέσωσαν ανθρώπους με τους οποίους κάποτε συνέτρωγαν στα Νόμπου και στα Μποσκέτα. 
Παρέδωσαν όπως-όπως τις «Θερμοπύλες τους» (για την υπεράσπιση των οποίων μας τα ζάλιζαν χρόνια). Χωρίς καν αξιοπρέπεια. Λιμασμένοι πάντα. Σαν πανικόβλητα ανθρωπάκια εγκατέλειψαν πρώτοι το καράβι.

Τι να σου κάνει δηλαδή και η Βίκυ Σταμάτη;
 Ο καθένας έχει την ελίτ που του αξίζει.


* το σκίτσο είναι του Γιάννη Δερμεντζόγλου


ΠΗΓΗ