Παθήματα ναι, μαθήματα όχι...

Σ​​​​υγκλονισμένη όλη η Ελλάδα με το πολύνεκρο τροχαίο στην εθνική Αθηνών - Λαμίας»; 
Για να το λένε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, για να το...
γράφουν και οι εφημερίδες, μπορεί και να ισχύει. 

Οπως ίσχυε αμέτρητες φορές μέχρι τώρα και όπως θα ισχύει αμέτρητες φορές τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια που έρχονται. Αν όμως αυτός ο τόσο βαθύς συγκλονισμός δεν κλονίζει ούτε μισή από τις σταθερές και τις συνήθειές μας, ας αφήσουμε το κλισέ στην ησυχία του κι ας σπάσουμε το καθρεφτάκι του αυτοκινήτου μας, γιατί μας επιστρέφει έναν εαυτό ψεύτικο και ψεύτη. «Βαθιά συγκλονισμένο».


Αν με κάθε θανατηφόρο τροχαίο, ή έστω όποτε ξεκληρίζεται μια οικογένεια, μετάνιωνε ένας, μόνον ένας, από τους εξεταστές για τα χρόνια που λαδωνόταν και έπαυε να στέλνει στους δρόμους υποψήφιους θύτες αλλά και υποψήφια θύματα συγχρόνως, τότε ίσως θα μπορούσαμε να μιλάμε για συγκλονισμό. 

Αν για κάθε δυστύχημα που αποδεικνύεται ότι δεν προκλήθηκε από αιφνίδια βλάβη του αυτοκινήτου, από την κάκιστη σήμανση ή το κατεστραμμένο από αμέλεια και πρόστυχα συμφέροντα οδόστρωμα, αλλά από τη διαβόητη «οδηγική συμπεριφορά», δήλωνε ότι εγκαταλείπει την πολιτική, σαν καθολικά αποτυχημένος και επειδή δεν αντέχει άλλο τις τύψεις, ένας έστω απ’ όσους έχουν γευτεί την εξουσία στο υπουργείο Συγκοινωνιών, Μεταφορών ή όπως αλλιώς αναβαπτίζεται, σαν υπουργός, υφυπουργός, γενικός γραμματέας, τμηματάρχης κτλ., τότε ίσως θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι το πάθος άρχισε να γίνεται μάθος. 

Εστω έπειτα από 31.380 νεκρούς και πολύ πολύ περισσότερους τραυματίες την τελευταία εικοσαετία.

Αν με κάθε φονικό –ή δολοφονικό– τροχαίο, έστω είκοσι ή και δέκα οδηγοί έπαιρναν την απόφαση να μην ξανακρατήσουν τιμόνι πιωμένοι· να μην απασχολούν το χέρι, το αυτί, το μυαλό τους με το κινητό (και όχι για να απαντούν σε τάχα κατεπείγουσες κλήσεις, αλλά για να ποστάρουν στο φέισμπουκ, να εμπλέκονται σε διαδικτυακούς καβγάδες για το τελευταίο ντέρμπι, για τα μνημόνια ή για τα τροχαία, ή να παίζουν φιδάκι κι ό,τι άλλο μάς προσφέρουν οι έξυπνες συσκευές που τους επιτρέπουμε να μας αποβλακώνουν),

 Τότε ίσως θα μπορούσαμε να πούμε ότι το κλισέ για τη «συγκλονισμένη Ελλάδα» έχει κάποια σχέση με την αλήθεια· έστω μακρινή. Πολύ περισσότερο, αν εκατό ή διακόσιοι από τους αναρίθμητους που έχουμε συντομεύσει τις εξεταστικές διαδικασίες δίνοντας ένα κατοστάρικο, ή τέλος πάντων την ταρίφα του λαδώματος, αποφασίζαμε να καταθέσουμε τα διπλώματά μας στη Βουλή ή στο αρμόδιο υπουργείο, απαιτώντας να ξαναεκπαιδευτούμε και να ξαναεξεταστούμε. Αρμόδιο; 

Τόσο αρμόδιο που μειώνει τα πρόστιμα, ώς το κατώφλι του συμβολικού, και αυξάνει τα όρια ταχύτητας σε δρόμους που δεν τα συγχωρούν και με οδηγούς οι οποίοι στην πλειονότητά τους οδηγούν αλαζονικά και επιθετικότατα. Και επιπλέον, επιστρέφει τις πινακίδες με εορταστικές προφάσεις, επιβραβεύοντας την αντικοινωνικότητα...


Παντελής Μπουκάλας (Η Καθημερινή)

ΠΗΓΗ