Ε, όχι ρε πούστη μου!

ΑΡΗΣ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΣ

Ήταν μια βραδιά εκεί στη λεωφόρο Αμαλίας, στο σπίτι της Λητώς Κατακουζηνού. Αυτής της μεγάλης κυρίας των Αθηνών, που ήταν παντρεμένη με το Βαλή Κατακουζηνό, διαπρεπή ψυχίατρο τής εποχής. 

Από το σαλόνι τους πέρασαν ο Σαγκάλ- φιλοτέχνησε το πορτραίτο της- ο Καμί, ο Τσαρούχης, ο Σεφέρης, ο Βάρναλης, ο Χατζηκυριάκος Γκίκας κι όλη η αφρόκρεμα της διανόησης. Τη Λητώ πήρε τηλέφωνο ο Συκουτρής λίγο πριν αυτοκτονήσει, για να της πει ότι δεν αντέχει άλλο την κοινωνική κατακραυγή.

 Αυτή η παρέα ήταν πού μαζί με τον Τεριάντ αποκαταστήσανε το Θεόφιλο και εγκαινίασαν το μουσείο του στην Μυτιλήνη. Τέλος πάντων, άλλα χρόνια κι άλλοι άνθρωποι. Ξανά πίσω σ εκείνο το βράδυ…

Τόφερε η κουβέντα για τον Κώστα Ταχτσή, και συγκινημένη η Λητώ κάποια στιγμή μου αφηγήθηκε......

«Συχνά τα βραδιά,όταν τελείωνε από τις περιπλανήσεις του στην Συγγρού, ερχόταν και μου χτυπούσε την πόρτα. Ανέβαινε, καθόταν δίπλα μου σ΄ αυτόν τον καναπέ και κάποια στιγμή πνιγμένος από τούς λυγμούς έπεφτε στην αγκαλιά μου. Τον έπνιγε η ταπείνωση που ζούσε κάθε βράδυ στη Συγγρού.»

Γιατί θυμήθηκα τώρα τη Λητώ και τον Ταχτσή. Απλούστατα για να μιλήσω για ο,τι μας στιγματίζει σαν κοινωνία.

 Μια κοινωνία που γιορτάζει την παγκόσμια Ημέρα της Μπριτζόλας και του πεοθηλασμού και την ίδια στιγμή αποστρέφεται τη διαφορετικότητα, έστω κι αν υποκριτικά δείχνει να την κατανοεί.

 Ένας άθλιος αυριανισμός μας κατατρύχει σε κάθε μας στιγμή. Εκείνος ο κιτρινισμός που νόμιζε ότι θα στιγματίσει κοινωνικά τον Τσαρούχη και τον Χατζηδάκι, διασύροντας τους με τα πρωτοσέλιδα ως «πουσταράδες», όταν ο υβριστής εκδότης δεν μπορούσε να συγκριθεί ούτε με μια τρίχα από τα (γνωστή η λέξη) τους.

Πολλοί και σπουδαίοι οι σημαντικοί άνθρωποι με μεγάλη προσφορά στον τόπο, όσοι έτυχε να κινούνται στο πεδίο τής διαφορετικότητας. Κι όσοι απ αυτούς έτυχε νάναι ξεχωριστοί στο χώρο τους αδιαφορούσαν.

 Υπήρχαν και υπάρχουν όμως και οι άλλοι.

 Εκείνοι που δεν κατέχουν καμιά ξεχωριστή θέση στην κοινωνία και βιώνουν την τραγωδία αυτής της κατακραυγής.

 Όχι μόνο της κοινωνίας, αλλά και της Εκκλησίας. Ντε και καλά να τους βάλουν σ΄ ένα περιθώριο. Απλά με τα χρόνια, εκείνο πού έχει βελτιωθεί είναι μια ανοχή απέναντί τους, η οποία ωστόσο εν πολλοίς είναι υποκριτική. Σε πρώτο πλάνο, η κοινωνία τους ανέχεται και σε δεύτερο πλάνο τους σαρκάζει, ή τους λοιδορεί.

Κι αυτό, αποκτά ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις, κυρίως σε μικρές κοινότητες. Εκεί αλίμονο σ΄ όποιον γεννηθεί μ΄ αυτήν τη διαφορετικότητα. Η καθημερινότητά του είναι μια διαρκής δοκιμασία. Ειδικά όταν φτάσει στη μετεφηβική ηλικία που οι σωματικές και συναισθηματικές του ανάγκες αγγίζουν το κόκκινο. 

Τότε ζει μια μαρτυρική αυτοαπομόνωση. Δεν έχει άνθρωπο να μιλήσει, δεν τολμά ακόμα και στη μάνα του να πει τι του συμβαίνει. Δεν υπάρχει κανείς να τού απλώσει το χέρι. 

Κι αν κάποια στιγμή γίνει αντιληπτός, τότε καθίσταται μεμιάς περίγελος του ευρύτερου περιβάλλοντος κι αφορισμένος τού στενού. Τότε πια δεν είναι ο Μάρκος,ο Νίκος , ο Γίωργος…

Είναι η «συκιά», είναι η «αδερφάρα», είναι η «πούστρα». 

Είναι εν ολίγοις ο,τι ορίζει ο Μπαμπινιώτης: Πούστης: 1. Ομοφυλόφιλος 2.Υβριστικό για ανέντιμο άνθρωπο.

Έτσι λοιπόν, μια διαφορετικότητα καθιερώθηκε ως υβριστικός χαρακτηρισμός. Μια απόλυτα φασιστική προσέγγιση που κανοναρχούσε τον Ναζισμό κι οδήγησε στην εξόντωση εκατόμβες ομοφυλοφίλων.

Πως λοιπόν ένα παιδί όταν βρεθεί στην εφηβεία του να συμφιλιωθεί με τη διαφορετικότητά του και πώς να τολμήσει να την αναπτύξει στη μάνα, ή στον πατέρα; Πόσο εύκολο είναι να βρεθεί σ΄ ένα φιλικό περιβάλλον με συνομηλίκους του που θα τον αποδεχτούν όπως είναι, δίχως να τον σχολιάζουν (τουλάχιστον) ειρωνικά; 

Και πόσο τραγικά αυτό το παιδί βιώνει την καθημερινότητα του, όταν είναι υποχρεωμένο να συμβιώνει με άλλους συνομηλίκους του, πού εκμεταλλευόμενοι την τρυφηλότητα του, τον βιάζουν καθημερινά με την συμπεριφορά τους. 

Παντού, μπροστά του ένα τείχος που του κρύβει κάθε ελπίδα. Ένα απόλυτο αδιέξοδο. Μόνος με τον εαυτό του κι ίσως με τις ενοχές του. Και μόνη διέξοδος, πλειστάκις, η αυτοκτονία.

Έλεος λοιπόν ρε μάγκες. Δεν γεννηθήκαμε όλοι ίδιοι, αλλά έχουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Έχουμε διαφορετικές γενετήσιες ορμές, αλλά η επιστήμη της Βιολογίας δεν καταδικάζει αυτή τη διαφορετικότητα. Να χαίρεστε το αντριλίκι σας, που κι αυτό αν μπει σ΄ ένα καντάρι λεβεντιάς μπορεί και να σας βγάλει λειψούς. 

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι μεν είναι ανώτεροι και οι δε κατώτεροι. Αυτή η αντίληψη είναι ναζισμός!  Με το πρόσχημα της νεόφερτης λέξης: Μπούλινγκ.

 πηγή